Een tekstje vanuit mijn hart…
Ik vind het belangrijk dat iedereen mag zijn wie ze zijn en dat dat allemaal (meer dan) OK is.
Als kind had ik de meest omvangrijke fantasie. Ik kon mij uren bezighouden in mijn eigen wereldje. Wat was dat toch een mooie tijd! Dierenarts, café, advocaat, winkeltje… noem het op en ik heb het gespeeld. :) Zalig toch! Ook als ik kinderen nu zie spelen moet ik daar altijd aan terugdenken. Er is een soort heimwee die de kop opsteekt. Zeker niet negatief maar onbewust wel een gemis naar die tijd.
Toch was alles zeker geen rozengeur en maneschijn. Ik was een heel gevoelig kind, had heel wat angsten en had een hekel om naar school te gaan. Ik voelde me altijd het best in mijn eigen coconnetje. Jaren geleden bezocht ik mijn oude school voor een bezoekje aan de boekenbeurs, ik liep door de gangen en dat benauwd gevoel kwam me onmiddellijk terug tegemoet. Die kleine gangetjes, al die verschillende hoekjes in de klas (hokjes), symbolen waarbij je geleerd wordt om je jasje aan jouw symbool te hangen (ook terug een hokje) enzovoort. Ik moest zo snel mogelijk weg.
Naarmate ik ouder werd, trok dit zich gewoon door. Naar school gaan was iets dat nu eenmaal moest, ik ‘aanvaardde’ het maar niet meer of niet minder. Enkel in de hogeschool ging ik graag naar de les want dat was een keuze die ik zelf gemaakt had en niet iets dat opgelegd was. Ook op werkvlak bleek het een zoektocht om te zoeken wat me ligt en waar ik me goed bij voel.
Alles wat moet in het leven, heb ik moeite mee en krijg ik instant een soort weerstandsgevoel van.
Ik voel me onbewust in een kotje geduwd die zegt ‘het is zo en niet anders’. Maar wat als ik het wel anders wil?
Ik vind het belangrijk dat kinderen (ook volwassen natuurlijk) mogen zijn wie ze zijn en dat dat allemaal (meer dan) OK is. We spenderen zoveel tijd van ons leven op de schoolbanken maar de echte lessen worden ons daar niet geleerd want wie leert er ons wat er echt toe doet in het leven, ons eigen weg bewandelen, eigen keuzes maken, in onszelf geloven enzovoort…
Als ik kinderen fotografeer vind ik het belangrijk dat ze zichzelf mogen zijn. Door middel van een kennismakingsgesprek gaan we op zoek naar wat bij hen past en hoe we dit kunnen vastleggen. De foto’s die ik heb als kind zijn maar wat schoolse portretten, jammer toch? In tijden van vandaag waar de gsm nooit ver weg is en veel kiekjes genomen wordt, zal dit wel anders zijn maar zal je die beelden nog hebben over 10 jaar? We leven in een uiterst digitale wereld waar alles heel snel gaat dat we soms de charme vergeten van een goeie ouderwetse foto aan de muur. :)
Mijn missie is uiteraard om jou als ouder prachtige foto’s van je zoon of dochter af te leveren die je onmiddellijk terug katapulteren naar de kleine momentjes in het leven want is dat het niet waar het allemaal om draait?
Zijn we niet elke dag te veel bezig met de ratrace dat we vergeten wat er echt toe doet? Think about it!